Vier maanden woonde ik met mijn onderzoekspartner Jelmer in een klein hutje op een berg. Er was één kamer, met alleen licht op zonne-energie en een douche verwarmd door de zon. Ik kende Jelmer vooraf nog niet, maar dat bleek geen probleem.
Voor mijn thesis deed ik onderzoek naar de kroonslak, een mooie schelp van ongeveer 30 centimeter lang, waar veel op gevist wordt. De Sababank is tegenwoordig echter beschermd gebied. Imares heeft daarom met de Saba Conservation Foundation een studie opgezet om te zien of de populatie aan het herstellen is. Voor het onderzoek moest ik opnames van de zeebodem maken. Dat deed ik met een camera die aan een frame onder de boot hing. Daarnaast deed ik een duiksurvey vlakbij de haven, waarbij ik onder meer het paargedrag van de kroonslakken moest observeren. Ik heb zo wel heel snel moeten leren duiken met luchtflessen. Dat was een geweldige ervaring.
Tijdens het onderzoek ging alles fout wat maar fout kon gaan. Dan weer wilde de motor van ons bootje niet starten, dan weer kregen we hem niet uit. Ook had ik erg last van zeeziekte en een keer blies mijn luchtvest zichzelf spontaan op tijdens het duiken. Toen het een keer flink regende kwam er een rotsblok los van een helling en rolde door de muur van het kantoor. Bij dat laatste waren we gelukkig niet aanwezig.
Toch heb ik een leuke tijd gehad. Vaak gingen we na een werkdag een biertje drinken, soms meer dan één biertje. Dat resulteerde wel eens in gekke acties, bijvoorbeeld toen we gingen ‘skinnydippen’ in de haven. Op een avond raakte ik aan de praat met een kennis van een parkbeheerder. Kort gezegd, van het één kwam het ander en we kregen een re-latie. Het ging ontzettend snel, maar ik dacht: ik leef nu en ik heb maar vier maanden hier op Saba. Door hem heb ik het eiland echt leren kennen. Inmiddels is het weer voorbij tussen ons en dat is prima zo