Televisie

‘Ik zei toch dat we döner moesten halen,’ zei Roy, ‘maar jij wilde per se een uitsmijter. Heb je echt niks anders in huis?’ Mopperend zocht Willem-Jan verder. ‘Ik heb hagelslag en wat crackers.’ ‘Jezus, zullen we die eieren anders gewoon bakken?’ ‘Ze zijn weken over datum. Zelfs ik heb mijn grenzen.’ ‘Lekker dan.’ ‘Bak ze anders zelf maar.’ Willem-Jan mikte de doos geërgerd op tafel. ‘Ik weet wel wat leukers,’ zei Roy, ‘als we ze toch niet gaan bakken.’ Terwijl hij het raam openmaakte, golfde koele lucht naar binnen. De met platgetrapte bekers en rotzooi bezaaide Mortierstraat was inmiddels uitgestorven. ‘Wie als eerste de prullenbak raakt.’ Roys eerste ei zeilde hopeloos over en spatte tegen een winkelpui uiteen. Het tweede kwam al dichterbij. ‘Hee, wel om beurten,’ zei Willem-Jan, om daar meteen een vloek op te laten volgen vanwege zijn waardeloze eerste worp. ‘Wat doen jullie?’ Verbaasd keek Willem-Jan omlaag, waar Bianca haar fiets tegen het huis zette. ‘Bianca raken is tien punten!’ Het eerste ei wist ze handig te ontwijken, maar frunnikend met het slot werd ze twee keer op haar rug geraakt. ‘Je bent ook zo’n eikel’, zei Bianca, eenmaal boven. Ze grijnsde. ‘Wat zijn jullie aan het doen?’ ‘We proberen de prullenbak te raken, maar de eieren zijn op.’ ‘Ik heb nog allerlei rommel’, zei Bianca. Uit de keuken verschenen lelijke kopjes, verschrompelde appels en een pot mayonaise. Deze projectielen bleken doeltreffender; Willem-Jan scoorde zelfs twee uit twee. Bianca gooide de mayonaise met een grote boog uit het raam. De pot raakte net de prullenbak om compleet uit elkaar te knallen en een enorme witte veeg achter te laten op de stoep. ‘Wow, supermooi!’ Terwijl Willem-Jan de kamer doorrende op zoek naar nieuwe rommel, begon Bianca aan de tv te sjorren. ‘Roy, help effe. De tv is toch kapot en ik wil hem echt zien vliegen.’ Giechelend schuifelden ze vervolgens richting raam. Plotseling ging de kamerdeur en kwam Elise slaapdronken binnen. ‘Wat doen jullie toch? Jullie maken superveel lawaai’, kreunde ze slaapdronken. Toen ze de televisie in de vensterbank zag, werden haar ogen groot: ‘Nee, niet doen!’ Een moment later viel het apparaat met een luide knal op straat. ‘Briljant,’ lachte Bianca, ‘dat was toch supergrappig?’ Elise was met stomheid geslagen. ‘Dat was de nieuwe tv,’ zei ze, ‘de oude heb ik vanmiddag weggebracht.’ ‘Oh,’ zei Bianca, terwijl ze haar gezicht tevergeefs in de plooi probeerde te houden. ‘Oeps.’