Op een mistige doordeweekse avond zit Nicole van Jaarsveld in de vrijwel lege kantine van de Wageningsche Mixed Hockeyclub, zoals WMHC voluit heet, over een schrijfblok en studieboek gebogen. Terwijl enkele teamgenoten met de coach videobeelden bekijken van de laatste wedstrijd, werkt de derdejaars studente Bodem, water, atmosfeer nog even de collegestof door. Dit keer hoeft ze niet mee te kijken. Karlijn van der Linden (masterstudent Management, Economics and Consumer Studies) zit er wel. ‘Daar valt het gat’, wijst coach Arnoud Boersma met enige drift in zijn stem, en spoelt nog eens terug.
Het is hard werken dit jaar voor Dames 1. Vorig seizoen promoveerde de bescheiden provincieclub tot ieders verrassing naar de hoofdklasse, zeg maar de eredivisie van het hockey. Sindsdien spelen ze tegen de landelijke topclubs. En dat is heel andere koek, zo hebben ze al gemerkt. Tot nu toe hebben ze slechts twee punten bij elkaar gesprokkeld. De meeste wedstrijden gingen ondanks hard werken verloren. Toch zijn Karlijn en Nicole onverminderd positief. ‘We hebben even tijd nodig om het niveau in de hoofdklasse op te pakken.’
NAOMI VAN AS
Voor de twee studenten blijft het een onwerkelijke ervaring om in de hoogste klasse uit te komen. Met hun promotie dit voorjaar – ‘een echte teamprestatie’ aldus topscoorder Karlijn – schreven de meiden clubhistorie. ‘We mochten zelfs het gedenkboek van Wageningen tekenen’, lacht Nicole met lichte trots. Wat ze bereikt hadden drong pas echt goed tot ze door begin september, toen ze bij de eerste wedstrijd in de hoofdklasse het veld op kwamen, in nota bene het Wagener stadion in Amstelveen, de thuisbasis van het nationaal elftal die ze alleen als toeschouwer kenden. Niet dat de knietjes knikten. Er werd alleen wat meer gegrapt dan anders. ‘Dit is waar we zo voor geknokt hebben’, beschrijft Karlijn het gevoel van die middag. ‘Bovendien konden we onbevangen spelen, we hoefden niet te winnen.’ Nicole noemt het gezonde spanning. ‘En na het inspelen was dat weg.’ Sindsdien staan de twee studentes bijna wekelijks tegenover een international. Maartje Paumen, Naomi van As, Kim Lammers, Ellen Hoog, ze zijn ze allemaal al tegengekomen. Zondag 2 november werd de jonge Australische international Anna Flanagan van MOP uit Vught aan dit illustere rijtje toegevoegd. Na de wedstrijd klommen tientallen kinderen de hekken over voor een handtekening en foto van deze mooie meid met olympische ringen getatoeëerd op haar linkeronderarm ter herinnering aan de Spelen van 2012. Jaloers? Nee, het is juist leuk om tegen beroemdheden te spelen, vinden de twee. Al was het alleen maar omdat er nog meer publiek naar thuiswedstrijden komt dan vlak voor hun promotie. Nicole: ‘Dat werkt als twaalfde man. Soms staat er zeshonderd man, ze komen uit heel Oost- Nederland hier naar toe. Eerst kon ik mijn ouders nog wel vinden langs de lijn, maar nu niet meer.’
TEMPO
De meiden werken intussen hard om beter te worden. Doordeweeks zijn er nu vijf in plaats van vier trainingen, naast de wedstrijd in het weekend. De trainingen zijn ook intensiever geworden. ‘Ons baltempo is daardoor omhoog gegaan’, zegt verdedigster Nicole. ‘Vorig jaar konden we het spel maken en ons concentreren op de aanval, nu is het meer verdedigen. Je moet ook altijd scherp zijn, ruimte om fouten te herstellen is er niet. Maar we gaan tot het uiterste en ik heb er alle vertrouwen in dat we meer punten gaan pakken.’ Na een ontspannen warming-up, waar dit keer voor de gein zelfs radslagen aan te pas komen, gaat het er inderdaad fel aan toe in een oefenpotje. Als de bal de plank in het doel raakt, weerkaatst de doffe klap tegen de Hoevesteinflat. Nicole moest door de zwaardere trainingen al snel haar middagvak laten vallen, omdat ze meer rust nodig had. Maar verder is er dit seizoen weinig veranderd. Goed plannen om sport met studie te combineren doen de meiden al jaren. Ook is er nog steeds geen spelersbus maar gewoon een rijschema voor uitwedstrijden, moesten ze net als altijd zelf wat sponsorgeld binnenhalen – de Vrienden van Dames 1 – en organiseren ze clinics en feestjes voor jeugdleden. En na de wedstrijd hangen bij Karlijn thuis regelmatig 16 rode shirts en 16 witte rokjes aan de waslijn op de gang te drogen. ‘Geen idee wat mijn huisgenoten daar eigenlijk van vinden.’
Foto: Anja van Jaarsveld