Die vriendin heeft een zoontje van anderhalf jaar oud, dat elk weekend bij Beatrice komt logeren. Het jochie loopt hier over het terrein en is natuurlijk de lieveling van iedereen. Vorige week heeft hij in een onbewaakt ogenblik een pan met kokend heet water over zich heen getrokken. En zo zaten we opeens niet op een bruiloft, maar in het plaatselijke ziekenhuis op de afdeling verbrande kindjes. Hij heeft een week in het ziekenhuis gelegen. Toen was hij dood. En toen zaten opeens we niet gezellig aan het diner met de ouders, maar op de begrafenis van hun zoontje.
Iedereen die wel eens het openbaar vervoer heeft genomen in Afrika weet: het noodlot ligt hier altijd op de loer. Elke dag kan iets je overkomen in het verkeer, op je werk of met je gezondheid. En als je iets overkomt, zijn de effecten groot. Arbeidsongeschikt raken betekent armoede, ziek raken betekent een kans om dood te gaan. Het noodlot eist hier meer zijn tol dan in Nederland, waar we alles dichtgetimmerd hebben met verzekeringen, een sociaal zekerheidsstelsel en goede gezondheidszorg. Neem dit kind. In Nederland verbranden er iedere week ook kinderen, maar Nederlandse kinderen hebben toch een veel kleinere kans om een pan kokend water over zich heen te trekken vanaf een hoog Nederlands gasfornuis. En als het ze dan overkomt, staan er gespecialiseerde artsen en verplegers klaar die wel zorgen dat de dood het kindje voorlopig nog niet komt halen.
Dus hoewel het leven in Nederland misschien een stuk minder ‘authentiek’ is, mogen we maar wát blij zijn dat wij in zo’n saai, veilig land wonen. Je kunt er dan geen echte avonturen beleven, maar je hebt ook een stuk minder kans dat je morgen op de begraafplaats ligt. En dat is wel iets om dankbaar voor te zijn.