Ik kwam, bewapend met een polsbandje, muntjes en een flinke dosis partybereidheid, om kwart voor twaalf aan bij de poorten van de beach club. Mijn vriendinnen waren twee minuten eerder naar binnen verdwenen, en ik mocht er wegens het late tijdstip niet meer in. Ik deed wat creatieve pogingen om tóch het feest binnen te komen. Uiteindelijk liep ik om de Orionvijver heen en bestelde van de buitenkant van het hek een biertje. Terwijl de lichtverbaasde barman begon te tappen, sprong ik over de bar om mijn biertjes aan de feestkant in ontvangst te nemen. De barman vond het nog wel grappig, maar de security niet en dus werd ik achterwaarts weer richting uitgang gesleept. Uiteindelijk waren de studentbewakers zó geïrriteerd dat er eentje riep: ‘Romy, als je nu niet stopt hoef je nooit meer voor ons te werken.’
Dit is een interessante opmerking. Ten eerste kende ze mijn naam terwijl ze, voor zover ik me kon herinneren, geen bekende van mij was. Ten tweede hadden wij blijkbaar, naast het feit dat wij op een feestje als vervelende partyganger en sfeerbeheerder tegenover elkaar stonden, ook met elkaar te maken gehad in de hoedanigheid van werkgever en werknemer.
Ik had eigenlijk niet eens verbaasd hoeven zijn, want in Wageningen kent iedereen elkaar. Je kunt geen feestje, studieruimte of fitnesszaal inlopen zonder minstens één persoon te kennen. Een nieuw vriendje van een bekende is gegarandeerd een vriend, studie- of huisgenoot van iemand uit je directe omgeving. En dus lopen de rollen vaak door elkaar.
Dit heeft zo zijn nadelen, bijvoorbeeld dat je niet ongestoord lekker op een donderdagavond kunt rellen omdat je daar bij daglicht in nuchtere toestand ook nog last van kunnen hebben. Maar eigenlijk heeft dit ook voordelen. Iemand wisselde vorige week zonder blikken of blozen een briefje van twintig met mij omdat hij mij toch wel weet te vinden voor het resterende tientje. Dus laat Wageningen maar lekker een dorp blijven, en het vertrouwen hoog. Dan kom ik er de volgende keer hopelijk wél weer in omdat ze me kennen.
Dus, geacht hoofd personeelszaken van Wageningen UR, ik kan door omstandigheden voorlopig niet meer voor u op de afdeling Voorlichting en Werving komen werken. Gelukkig heb ik wat geld kunnen lenen dus voorlopig red ik me. Ik wil u complimenteren met de keuze van uw sfeerbeheerders, want ze doen hun werk vol overgave. Wel zou ik u aanraden om bij de volgende selectie het component ‘humor’ iets zwaarder mee te laten wegen.
Hoogachtend, Romy Appelman