‘Kibera voldoet precies aan het beeld dat van sloppenwijken bestaat. Veel afval, open riolen. Als het regende werd het zo modderig dat je nauwelijks kon lopen. Drie maanden lang heb ik in een huis aan de rand van deze sloppenwijk gewoond. Ik had contact gelegd met een Keniaanse vrouw die al eerder buitenlanders in huis had gehad. Ze woonde met haar gezin veilig achter een gate en daar kon ik zonder problemen blijven. Het was een gezellig gezin, daar had ik veel mazzel mee. Soms vergde het ook wat aanpassing. Ze hadden een douche, maar die deed het anderhalve maand niet. Toen heb ik me met een teiltje water moeten redden.
Het is een onzeker bestaan in een sloppenwijk als Kibera. Mensen proberen rond te komen door klusjes op te knappen, of wat zij noemen “hustling for money”. Vrouwen wassen bijvoorbeeld de kleren van anderen die het net wat beter hebben. Voor mijn onderzoek heb ik interviews gehouden met vrouwen in Kibera. Over hun leven daar, en over hoe ze dat stukje bij beetje kunnen verbeteren. Het bleek dat ze onderwijs voor hun kinderen meestal het belangrijkste vinden, maar meestal is er geen geld om de kinderen naar school te sturen. Soms vond ik mijn positie wel lastig. Na een interview kon ik weer terug naar het huis, maar zij hadden geen veilige en comfortable plek om zich terug te trekken.
’s Avonds de deur uit gaan was eigenlijk geen optie. Af en toe ging ik wat drinken bij een bar vlakbij, maar door de stad lopen was te onveilig. Toch heb ik me altijd op mijn gemak gevoeld in Kibera. Zo zijn de mensen daar heel erg sociaal. Als je een bekende tegenkomt kom je zeker niet weg met alleen “hoi”. Mensen nemen altijd de tijd voor een praatje. Een aantal keren heb ik Premier League-wedstrijden gekeken in een hok dat was volgestouwd met mannen op bierbanken – Kenianen zijn gek op Engels voetbal. Voor dertig shilling kon ik daar twee wedstrijden tegelijkertijd op de twee verschillende schermen zien.’