‘Het gebied in Zuid-IJsland waar ik me bevond was veertig jaar geleden nog een dorre vlakte. Nu is het een bomenrijk gebied waar werkelijk van alles groeit. Dat is het werk van bodeminstituut ‘Landgræõsla ríkisins’, een indrukwekkende prestatie. Mijn onderzoek bestond uit twee onderdelen. Het ene ging over de interactie tussen de lupinestruik en een rupsensoort (Lepidoptera). De hardnekkige lupinestruik is een halve eeuw geleden geïntroduceerd om bodemerosie tegen te gaan. Sinds de jaren ’90 staat ze op het menu van de rupsen en ik onderzocht het effect hiervan. Mijn tweede onderzoek ging over koolstofopslag in de IJslandse bodem. Vanwege het Kyoto Protocol wil IJsland CO2 opslaan in de vorm van organische stof. Ik nam bodemmonsters om te kijken wat daarvan terecht komt.
Mijn grootste avontuur beleefde ik al na twee weken toen ik in mijn eentje een van de meest beruchte vulkanen van Europa ging beklimmen: de Hekla. Dat bleek een zwaardere beproeving dan waar ik op gerekend had. Om bij de top te komen moest ik door een relatief jong lavaveld met vlijmscherpe rotsen. De tocht vorderde maar langzaam, terwijl de avondmist en duisternis er een Mordor-achtig landschap van maakten. De gure wind zorgde voor een intense kou terwijl de giftige gassen uit de vulkaan de omgeving nog surrealistischer maakten. Uiteindelijk duurde het zoveel langer dan verwacht dat ik niet meer terug kon. Gelukkig vond ik een minuscuul seismografisch stationnetje, waarin ik de nacht doorbracht tussen kapotgevroren accu’s. Ik dronk gesmolten sneeuw en at mos en bessen om op de been te blijven. Maar uiteindelijk heb ik het wel gered. Bij terugkomst hebben mijn IJslandse collega’s zich suf gelachen en er kwam zelfs een stuk over in de landelijke krant.’