Tanzania gaat de goede kant op, maar het blijft een arm land. Op weg naar het luxe hotel loop ik langs straatkinderen en bedelaars.
Ontwikkelingsorganisaties proberen ons al jaren te laten zien wat de impact van ons koopgedrag is op de situatie van arme mensen in andere delen van de wereld. Hier in Tanzania is de impact van hoe ik mijn geld uitgeef direct zichtbaar. Mijn economische impact bestaat voornamelijk uit geld betalen aan de universiteit, een dure safari boeken en geld uitgeven voor hotels, vervoer en eten. En daar zou ik het verschil kunnen maken.
Toch kies ik voor het luxe hotel. Ik weet dat mijn geld rechtstreeks naar de rijke Indiase hoteleigenaren gaat. Ik had ook in mijn eigen goedkope hotel kunnen eten. Of ik had mijn lunch kunnen bestellen in één van de restaurantjes in de buurt. Op die manier weet je zeker dat je geld naar Tanzanianen gaat. Maar ja, in mijn hotel wordt het zo allemachtig heet overdag en in Afrikaanse restaurants staat steevast een tv te tetteren en word ik door het complete mannelijke bezoek aangestaard. Dat werkt allemaal niet echt lekker. Ik weet het, ik klink als Goudlokje, maar ik moet me toch kunnen concentreren?
En dus leef ik hele dagen in het hotelparadijs. Aan het eind van de dag loop ik weer terug naar mijn eigen budgethotel. De aanblik van een kreupele vrouw op de stoep of een klein meisje dat me pinda’s probeert te verkopen doet mijn hart ineenkrimpen. Maar ik geef ze keihard geen geld omdat ik weet dat ik hun schrijnende situatie daarmee alleen maar in stand houd. Het enige wat ik kan doen is hopen dat het geld dat ik aan andere zaken uitgeef op de één of andere manier ook hen bereikt. Tegelijkertijd acht ik die kans klein.
Toch maar eens uitzoeken welke ontwikkelingsorganisatie hier zich om hen bekommert. Kan ik snel mijn schuldgevoel afkopen en rustig verder leven als Goudlokje, naar goed Westers gebruik.