Michel Heusinkveld. Photo: Guy Ackermans ‘Toen ik achttien jaar geleden op de postkamer kwam werken was er veel meer post. Toen werden de studiegidsen van twee kilo per stuk bijvoorbeeld nog rondgestuurd. Dat was flink aanpoten, maar ook gezelliger omdat we met meer mensen de klus klaarden.
In de postkamer doen we de uitgaande post en koerierszendingen van de campus, dat zijn we ook tijdens corona blijven doen. In het begin was het vrij rustig, daarna werd het drukker en stuurden sommige leerstoelgroepen een attentie naar medewerkers. En we hebben voor iets van 6000 mensen bloemenbonnen in enveloppen zitten steken. Ook hebben we nu als extra service dat mensen brieven naar ons mailen die wij printen en verzenden.
Ik weet inmiddels alles van post. Als iemand bijvoorbeeld kratten vol levende vissen moet verzenden, weet ik waar we speciaal transport moeten regelen. Als je alles al een keer meegemaakt hebt, sluipt er soms wat sleur in het werk, maar ik vind het fijn om zelfstandig te zijn en te weten wat er van me verwacht wordt.
In een pakketje hoorden we een zacht gekruip
Er mogen geen levende dieren per post worden verstuurd, maar volgens mij zijn er wel eens insecten verstuurd: in een pakket was eens een zacht gekruip te horen. We krijgen wel vaker rare post, zoals toen ik meerdere enveloppen ontving die onder het bloed zaten – dierwetenschappen had een oproep gedaan aan vee-artsen om bloedmonsters op te sturen.
Wat betreft verdachte pakketjes zitten we aan de frontlinie, maar ik ben niet bang. We herkennen het vaak voordat we post openmaken, bijvoorbeeld aan de adressering, en we hebben een protocol. Ooit kregen we een verdacht pakketje binnen zonder begeleidende brief of juiste adressering. Mijn collega’s besloten de doos toch open te maken, want het tikte niet, er hing niets uit, het siste niet. Er zat een plastic emmer met gaten in, waar slakken in zaten voor een practicum. Zó veel verwarring kan een onjuiste adressering dus veroorzaken.
Vroeger nam ik mijn werk vaker mee naar huis, maar ik heb geleerd dat niet meer te doen, want daar schiet je niets mee op. Ik kan niet alles controleren en goed is goed genoeg. Daardoor ben ik meer ontspannen. Je moet fluitend naar het werk kunnen, en ook weer naar huis.’
