Tekst en foto’s Kayin Venner en Patricia Lemmens.
Op de donderdag voorafgaand aan ons avontuur worden we tijdens het evenement ‘Climate Change in Court’ meegenomen in een debat over het gerechtelijk afdwingen van oplossingen voor de klimaatproblematiek. Wat blijkt? Een internationaal bindend klimaatverdrag – een van de doelstellingen van COP21 – is in de praktijk helemaal niet zo bindend. Zodra een land zich niet aan bepaalde afspraken houdt, zullen we met z’n allen enkel ‘foei’ roepen en dat land boze en verontwaardigde blikken toewerpen, stelt expert Josephine van Zeben uit Oxford.
Met deze gedachte nog vers in ons achterhoofd, begint op vrijdagochtend onze reis op een tankstation in de buurt van Boxmeer. We willen liftend naar Parijs, omdat dit goed past in het grotere plaatje waar wij ons sterk voor maken: de uitstoot van broeikasgassen verminderen en sociale, ecologische en economische verduurzaming tot stand brengen.
Klimaatverandering begint bij een ander
Jeffrey uit Oss
In onze gesprekken op tankstations, langs wegen en in auto’s wordt duidelijk dat veel mensen vinden dat de overheid meer moet doen om burgers te faciliteren om duurzaam te kunnen leven. Sommigen ervaren een gevoel van cognitieve dissonantie; ze vinden dat zij zelf verantwoordelijkheid dragen, maar gelijktijdig zijn er in het dagelijks leven veel praktische redenen die hen ervan weerhouden om ook daadwerkelijk duurzamer gedrag te vertonen. Zo zegt Kate uit Arnhem dat zij zich weleens schuldig voelt omdat ze om praktische redenen elke werkdag met de auto op en neer reist tussen Arnhem en Venlo, terwijl ze weet dat de trein voor het milieu een betere optie is. Sommige automobilisten voelen zich niet in de positie om invloed uit te oefenen op het mondiale probleem. Jeffrey uit Oss zegt: ‘Klimaatverandering begint bij een ander’. Hij verwijst daarmee naar de noodzaak tot gezamenlijke acties, het heeft immers geen zin als je zelf in een hutje op de hei gaat wonen terwijl de rest van de samenleving vrolijk door vervuilt.
Omdat het liften net iets moeilijker gaat dan verwacht besluiten we in Neufchâteau, een Belgisch gehucht in de buurt van de Franse grens, met het openbaar vervoer verder te gaan. Veel treinen, bussen en nog wat auto’s later, komen we aan in Parijs. Moe zijn we, maar we hebben het gered. Nu staat de jongerenklimaatconferentie op de agenda! Over onze ervaringen en bevindingen op deze internationale jongerenconferentie schreven wij een blog voor Oneworld.
Na een productieve eerste dag in Parijs lopen we zondagochtend uitgeslapen en positief gespannen richting de metro. Het openbaar vervoer is gratis, een van de maatregelen in de aanloop naar COP21, en daar maken we natuurlijk graag gebruik van. We zijn op weg naar de Boulevard Voltaire om deel te nemen aan de ‘human chain’ die is georganiseerd in plaats van de klimaatparade, om regeringsleiders duidelijk te maken dat maatregelen noodzakelijk zijn voor een duurzame toekomst. De sfeer is, in tegenstelling tot de mediaberichten die we achteraf lazen, erg gemoedelijk. Gezinnen op de stoep en een jong kind met een speentje in de mond dat een bord vasthoudt met de tekst ‘Leave it in the ground’, verwijzend naar fossiele grondstoffen. Zo zou het moeten zijn, betrokken burgers die zich verantwoordelijk voelen voor de wereld om zich heen en daadwerkelijk hun best doen het verschil te maken.