De lift op Hoevestein was kapot. Doordat onderdelen uit Polen moesten komen, duurde het meer dan tweeëneenhalve maand voordat hij gerepareerd werd. Lekker, als je op de twaalfde verdieping woont.
Gelukkig was er nog een andere lift, maar die krengen zijn zo godsgruwelijk langzaam dat ik om op tijd op college te komen serieus eerder weg moest. De Chinezen die voor elke verdieping de lift nemen, helpen hier trouwens ook niet bij. Kortom, nogal irritant.
Nu vonden meer mensen op Hoevestein dat. Er werd volop geklaagd. Het werd zelfs een beetje gezellig, noem het het NS-effect. Doordat er iets defect was, moesten we allemaal in dezelfde lift staan en hadden we altijd iets gemeenschappelijks om over te mopperen.
Ik vroeg me al snel af hoe Idealis hier eigenlijk in stond. Ze hadden ons in het begin wel een mailtje gestuurd, maar zij zaten nu lekker op kantoor terwijl wij elke dag op de lift stonden te wachten. Klagen onder elkaar is leuk, maar het helpt natuurlijk geen moer. Ik besloot eens contact op te nemen. Na een belletje naar kantoor, een mailtje, twee weken wachten, een praatje met de beheerder, twee belletjes naar kantoor en een voicemailberichtje had ik drie weken later eindelijk degene die hierover ging aan de lijn. En die was verrassend vriendelijk. Bij Idealis vonden ze het eigenlijk ook niet kunnen, ze waren op de hoogte van het ongenoegen, ze raadden me aan om eens wat bredere steun voor een klacht te zoeken.
En zo stond ik diezelfde avond samen met de Hoevesteinvertegenwoordiger handtekeningen op te halen. Reacties waren over het algemeen positief en binnen no time hadden we 160 handtekeningen. De lift was ondertussen gemaakt, ons restte slechts een verzoek voor compensatie van het leed. En toen hadden we zomaar een Hema-bon voor elke afdeling geregeld. Idealis blij, wij blij.
Nu wil ik mij graag even richten op mijn mede-Hoevesteinbewoners. Afgezien van die paar die niet wilden tekenen, bedankt voor de bemoedigende reacties. Maar wat zijn jullie een stelletje luilakken! Als iemand nou eens eerder wat ballen en initiatief had getoond, dan had ik dit niet hoeven fixen toen ik terugkwam uit Tanzania. Je bent huurder, je hebt rechten, gebruik die dan ook. Zoals je hierboven leest, is het echt niet zo moeilijk. Veel plezier met je bon, graag gedaan. Maar de volgende keer dat er iets is, moet je er toch echt zelf achteraan. Succes, op mijn handtekening kun je rekenen.