Mijn blaas zeurt. Ik moet naar de wc, met een volle blaas schrijven gaat niet. Ik spoel door en ga weer zitten. Eens kijken, hoe zal ik verder gaan? Er komt een email binnen, een hele belangrijke. Die moet echt nu beantwoord worden. De cursor knippert. Ja, ja, die zin is bijna wat ik wil hebben. Laat ik nog even een artikel over dit onderwerp lezen, dan weet ik straks precies wat ik wil schrijven. Huh? Ik moet alweer naar de wc. En met een volle blaas kan ik niet schrijven.
Ik bekijk het scherm. Wacht, ik moet nog een seminar organiseren. Het hotel voor de spreker is nog niet gereserveerd. Dat moet echt eerst. Ik staar naar mijn woorden. En het restaurant, laat ik dat ook meteen reserveren. Ik zoek het nummer van de Thai en druk enkele toetsen van mijn telefoon in. Nee, toch maar niet, misschien wil de spreker wel een ander restaurant.
Het is donker buiten. Ik bekijk mijn woorden van vandaag. Ik zucht. Nee, dit is het ook niet. Ik selecteer ze allemaal en druk ‘Delete’. Zo. Ik moet trouwens naar de wc. Mijn collega’s gaan naar huis. Ik haal chocolademelk, want ik heb honger. Bovendien is het te laat voor koffie. Dan kan ik niet slapen en doe ik morgen niks. De cursor knippert. De schoonmaakster komt binnen: ‘Ben je daar alweer? Het is al laat hoor.’ ‘Ja’, zeg ik, ‘het is erg druk’. Ze knikt begrijpend. Ik staar naar mijn scherm.
Stijn van Gils (27) doet promotieonderzoek naar ecosysteemdiensten in de landbouw. Maandelijks beschrijft hij zijn worsteling met het systeem wetenschap.