Bijna drie jaar studeer ik nu in Wageningen. Een zelfde tijd was ik werkzaam bij het Belgische leger, waar ik een vaste kamer had in de Militaire School in Brussel. Schuman was het metrostation waar ik in- en uitstapte. In mijn hoofd hoor ik opnieuw een Vlaamse vrouwenstem ‘station Maalbeek’ omroepen, het laatste station voor mijn eindbestemming. Nu is het getroffen door een bom. Nooit heb ik in de metro nagedacht over dreiging. Het spannendste moment van metroreizigers kwam aan het einde van de lange roltrap bij Schuman: stonden ze aan het eind te controleren op vervoersbewijzen, dan kon je niet meer terug.
Mijn Brusselse kennissen blijken aan het eind van de dag gelukkig veilig. Terwijl Facebook gevuld wordt met steunbetuigende plaatjes van Manneke Pis (of Peace) en op Twitter veel #CryForBelgium en #PrayForBelgium voorbij komen, vraag ik me af of het niet naiëf van me zou zijn om daarin mee te gaan of om het me überhaupt zo te laten raken. Want waar waren mijn hashtags en steunbetuigingen voor de slachtoffers en nabestaanden van de aanslag in Ankara vorige week met een zelfde dodenaantal?
Een gesloten autotunnel bij het Jubelpark waar ik in die tijd ging hardlopen, foto’s van bewapende militairen op stations waar ik vroeger wekelijks kwam en de opluchting dat je kennissen ongedeerd zijn. Het komt ineens dichtbij.
Lees alle blogs van Carina