Foto: Margriet van Vianen
In de wei naast de fraai kronkelende Dommel hangen twee mannen aan een lange plastic buis. Van top tot teen onder de modder, de haren verwaaid. Onder dat palet van bruintinten gaan Jasper Candel en Niels Kijm schuil, promovendus en masterstudent van de leerstoelgroep Bodemgeografie en Landschap. En die buis die ze met veel kracht de bodem in drijven, is een zuigboor. Met het apparaat ‘kijken’ ze vijf meter onder de grond. Candel gebruikt die gegevens om een geografische reconstructie van de Dommel te maken. Hij wil antwoord geven op de vraag hoe de beek aan zijn bochten komt. Ze hebben er al 180 boringen opzitten, zo’n 9 per dag. De boor haalt meterslange worstvormige zandkolommen naar boven. Candel analyseert het materiaal routineus. Elke verkleuring heeft zijn eigen verhaal. Hij noteert in telegramstijl wat hij ziet. ‘Er zit een hele wereld onder je voeten die niemand kent. Van de grote rivieren weten we heel veel, maar van dit soort beekjes eigenlijk nog heel weinig.’ Het veldwerk is mooi, maar je moet tegen een stootje kunnen. Brandnetels en muggen liggen voortdurend op de loer. En koeien. Candel: ‘Vanochtend hebben de koeien al mijn boterhammen opgegeten. Ik lette even niet op en leeg was mijn rugzak: negen boterhammen weg.’