Foto: Imares Onderzoeker Sophie Brasseur van Wageningen Marine Research. We lezen dat er allemaal zeehonden doodgaan in het Waddengebied.
‘Het is nu de puptijd en in deze periode heb je altijd meer zeehonden die stranden. Maar er worden niet meer dode jonge zeehonden op het strand aangetroffen dan andere jaren.’
Goh. Maar WUR wordt ook geciteerd in de berichten.
‘Er is wel iets gaande, maar iets anders. Wij doen al tientallen jaren zeehondentellingen in het Waddengebied. Tot vijf jaar geleden zag je een groei van het aantal geboren zeehonden en een groei van de populatie. De laatste jaren leidt het groeiende aantal geboortes – ongeveer tweeduizend per jaar in de Nederlandse Waddenzee – echter niet langer tot een groei van de totale populatie. Dat is gek; waar blijven die jonge zeehonden? We zien ze niet terug, ze stranden niet. Trekken ze naar andere gebieden? Maar elders is er ook geen groei. Gaan ze op open zee dood? We weten het niet.’
Hoe komt zo’n verhaal over dode, gestrande zeehonden dan in de wereld?
‘Er zijn veel groepen die dode en zieke zeehonden verzamelen, zoals RTZ of Eerste Hulp bij Zeehonden. Daarnaast pikken ook dierenambulances ze op of worden ze ongeregistreerd opgeruimd in opdracht van gemeentes. Er is geen centrale registratie van dode of levend opgeraapte zeehonden. Wij doen een jaarlijkse telling met internationale collega’s, maar kunnen alleen constateren dat er duidelijk iets verandert. Ik zou graag meer onderzoek doen om te ontdekken waar deze dieren blijven.’
Heb je een vermoeden?
‘Wellicht verandert het gedrag van de zeehonden. Als we tellen, nemen we aan dat een vast percentage zichtbaar is op het land, maar misschien ligt een kleiner deel op de kant. Dat kunnen we achterhalen door dieren van een zender te voorzien. Maar wellicht is ook sprake van verhoogde sterfte.’