Tekst: Vincent Oostvogels
Die duurzaamheid zou ‘m onder andere moeten zitten in de aankleding van het terrein rondom het gebouw. Ik ben even gaan kijken en, als het aantal schattige voorzieningen voor wilde dieren telt als maat voor duurzaamheid, snap ik best dat Plus Ultra II hoog scoort. Er hangt een bataljon nestkasten waar ik als koolmees keuzestress van zou krijgen, er staan insectenhotels en ze hebben zelfs twee betonnen egelhuizen gemaakt.
Het contrasteert allemaal nogal met de zwarte plastic lokdozen met ‘Caution! Do not touch! Rodenticide!’, die er ook staan. Zulke dozen staan overal op de campus trouwens. Ze zijn ooit ontwikkeld om rattengif buiten te kunnen leggen zonder dat het andere diersoorten schaadt, maar intussen weten we dat dat helemaal niet zo goed werkt. Kleine vogels en zoogdieren kunnen alsnog bij het gif en via de vergiftigde ratten bereikt het gif roofdieren. In plaats van gif, kun je ook een klem in die dozen zetten. Ik hoop dus maar dat ze dat hebben gedaan. Ondertussen verbaast het me wel dat we uit duurzaamheidsoverwegingen zo ver gaan om egelhuizen te maken, maar tegelijkertijd ratten als ongedierte blijven zien. Als we echt een groene campus willen, is het volgens mij hoog tijd om de rat te accepteren als een soort die erbij hoort.
Vincent Oostvogels (24) zoekt in zijn twee masteropleidingen Forest and Nature Conservation en Animal Sciences het kwetsbare raakvlak op tussen natuurbeheer en voedselproductie.