Het is al een maand geleden dat ik weer instapte in de trein van het Wageningse studentenleven. De enige trein waarvan de reistijd onbepaald en de bestemming onbekend is. Ik voel me best nietig in dat ding dat alsmaar doordendert, onverschillig wie de passagiers zijn. En toen na terugkomst al m’n dagen meteen weer volzaten met thesismeetings, huisfeestjes en dispuutborrels, voelde ik ineens hoe hard we eigenlijk gaan met z’n allen. Volgens mij is dat nergens voor nodig.
Op momenten dat ik voel dat de haast van het studentenleven mijn dag bepaalt, probeer ik even stil te staan. Dan zet ik mijn dromerige Spotifylijst Vivaldihaast is nergens voor nodig aan, trek ik een kleurrijk blouseje van de hanger en ga ik midden tussen al m’n planten aan m’n bureau zitten. Ontsnapt aan de sleur van de dag, ga ik op zoek naar personen bij wie deze haast ontbreekt. Mensen die gewoon zijn. Die niet het aangeleerde, maar juist het moeiteloze uitstralen. De afgelopen jaren heb ik een map op m’n laptop verzameld met filmpjes die vol zitten met momenten zonder haast. Ik heb de map Antigeneuzel genoemd.
Op momenten dat ik voel dat de haast van het studentenleven mijn dag bepaalt, probeer ik even stil te staan
De filmpjes hebben – behalve die mapnaam – niet zoveel met elkaar gemeen. Wat ze verbindt, is dat ze over mensen gaan die in hun element zijn. Deze mensen hebben geen uitleg nodig, ze zijn precies waar ze horen te zijn. Zo zit mijn held Herman Brood in het mapje, maar ook modeontwerpster Iris van Herpen en de Britse parfumeur Roja Dove. Ook vind je er een jamsessie van Anouk, naast Nellie van Drugslab en chef-kok Sergio Herman, in een fragment waarin hij emotioneel wordt als hij met mooie oesters mag koken. Verder doen we een rondje door het huis van de Italiaanse ontwerper Gaetano Pesce, hebben we een gesprek met Lucia Rijker in Dreamschool en eindigen we bij een Boilerroom-set waarin David August bijna samensmelt met zijn muziek. En dit is nog maar een kleine greep uit alle fragmenten die ik bij elkaar verzameld heb.
Ik denk dat we ons vaker kunnen afvragen waar we nou eigenlijk naartoe hollen en of het heel erg is als we daar iets later aankomen. Dan hebben we iets meer tijd om stil te staan en even te genieten van al het moeiteloze om ons heen. Want haast, wie heeft daar nou tijd voor?
Oscar Delissen is vierdejaars student Levensmiddelentechnologie en heeft over 30 jaar een eigen pasticceria in het zuiden van Italië.
- Column Joshua: Internationalisering bij WUR
- Column Willy: Ongewenst gedrag en stilte
- Column Ilja: Wageningse kost
