Christoph Janzing is beheerder bij Idealis. Hij schrijft voor Resource over zijn belevenissen.
‘Oh, jij bent nu het vervelende mannetje dat altijd kwam zeuren dat we onze afdeling moesten schoonmaken.’ Zo reageerde een vriendin die vroeger op Hoevestein woonde, toen ik vertelde dat ik nu beheerder ben bij Idealis.
Ik controleer in mijn functie inderdaad ruim honderd studentenafdelingen om te kijken of ze enigszins schoon en leefbaar zijn. Daarbij vraag ik me weleens af waar ik me eigenlijk mee bemoei. Wie ben ik om volwassenen te vertellen dat ze moeten schoonmaken? Ik ben toch hun vader niet? Toch geloof ik ook dat zo’n ‘vervelende mannetje’ van betekenis is.
Lekkende vuilniszakken
De smerigste afdelingen herken je meteen aan de zure lucht van opgestapelde, lekkende vuilniszakken die je tegemoetkomt bij het openen van de deur. Blijkbaar verwacht iedere bewoner van zo’n gang dat iemand ánders het vuilnis wel zal opruimen. Gedeelde verantwoordelijkheid zorgt ervoor dat niemand ingrijpt – het ‘bystander effect’.
Laatst kwam ik tijdens een afdelingsinspectie in een keuken op Asserpark een volledige maaltijd voor ongeveer acht hongerige studenten tegen, midden op de keukenvloer. Toen ik vroeg wat die hoop voedsel daar deed, vertelde een bewoner dat die daar al vier dagen lag te composteren. ‘We weten niet wie het eten daar gegooid heeft, dus laten we het liggen.’
De smerigste afdelingen herken je aan de zure lucht van lekkende vuilniszakken
Groepsgevoel
Nu komt het nut van het irritante mannetje in beeld. Die zegt dat het zo echt niet kan en dat de bewoners aan de slag moeten. Zij ergeren zich vervolgens gezamenlijk aan dat mannetje, wat weer goed is voor het groepsgevoel.
Laatst werd ik subtiel bedankt door een student nadat ik een afdeling had afgekeurd en terugkwam voor een herinspectie. ‘Het was eigenlijk heel gezellig om samen schoon te maken. En we hebben daarna ook samen gegeten in de schone keuken.’ Gelukkig. Dan ben ik in elk geval een núttig vervelend mannetje.’
