Foto: Guy Ackermans Ze zijn onmisbaar op de campus: schoonmakers, conciërges, cateraars, tuinmannen, receptionisten – de lijst is lang. Resource zoekt deze sleutelfiguren op. Dit keer Marleen Slagt, medewerkster telefooncentrale in Actio.
‘Als je het hoofdnummer van de universiteit belt krijg je mij of mijn collega aan de lijn. Ik krijg heel diverse vragen van allerlei soorten mensen, meestal externen. Ze willen medewerkers spreken voor hulp of samenwerking. Ik verbind enkel door, maar geef soms informatie, zoals aan verdwaalde pakketbezorgers of wanneer we overstelpt worden met dezelfde vraag.
Ik heb geleerd erachter te komen wat een beller écht wil weten
Het is het leukst en uitdagendst als bellers niet weten wie ze moeten spreken, want dan zoek ik als een detective door de organisatie. Doordat ik biologie heb gestudeerd, begrijp ik het jargon. Bij mijn detectivewerk helpt ook ons zoeksysteem, waarin termen gekoppeld worden aan medewerkers.
Soms krijg ik zulke specifieke vragen dat ik me afvraag of de universiteit daar iets mee doet, maar ik word vaak verrast. Vorige week vroeg een zoon of zijn vader nog één keer zijn ouderwetse spuit voor de fruitteelt via ons kon zien. Ons Museum voor Historische Landbouw Techniek bestaat niet meer, dus verbond ik hem door met de afdeling speciale collecties. Ik weet helaas niet hoe dat is afgelopen.
Ik kon na mijn studie geen werk vinden in de biologie en toen ben ik natuurgeneeskunde gaan doen. Ik heb twaalf jaar een homeopathiepraktijk gehad en vervolgens was ik tien jaar yogadocent. Daarnaast wilde ik graag werken bij een organisatie en via een yogastudent hoorde ik over deze vacature. Het werken in de academische wereld spreekt me aan.
Afgelopen tien jaar heb ik geleerd erachter te komen wat een beller écht wil weten. Je bent geneigd meteen op de eerste vraag in te gaan, maar na doorvragen bedoelen mensen vaak iets anders. In mijn begintijd werkten we via een protocol waardoor het er is ingesleten dat ik met een glimlach de telefoon opneem en altijd vriendelijk en beleefd blijf, ook als mensen boos zijn. Boze bellers is het vervelendste aan mijn werk.
Het kwam me goed uit dat we door corona thuis moesten werken, omdat ik door mijn spierziekte weinig mobiel ben. Over twee jaar ga ik met pensioen. Binnenkort gaan we met een ander systeem werken, daar zie ik tegenop. Maar we zien wel, ik leef met de dag.’
