Promovendi moeten bij hun proefschrift een handjevol stellingen inleveren. In deze rubriek geven ze toelichting bij hun prikkelendste stelling. Deze keer Marijke Schop die 29 januari promoveerde op haar onderzoek naar voedselvertering bij varkens.
‘Een welfare assessment is standaard onderdeel bij dierproeven. Je wilt weten of de antwoorden die zo’n proef opleveren, opwegen tegen het verminderde welzijn van het dier. Bij huisdieren doen we dat niet. Als je bij de dierenarts komt, krijg je als eigenaar mogelijke onderzoeken en behandelingen aangedragen, waarbij de keuze afhangt van je huisdier, jezelf als baasje en (helaas ook) de kosten. Een objectief welzijns-assessment – zoals voor proefdieren – is er niet.
Zelf heb ik het meegemaakt toen mijn katten ziek werden. Bij de een werd euthanasie uitgesteld in afwachting van verder onderzoek, bij de ander werd palliatieve behandeling ingezet omdat er nog kwaliteit van leven was. Als eigenaar is het moeilijk om objectief te bepalen wanneer de behandeling moet stoppen. Ik ervaarde ‘kwaliteit van leven’ als een glijdende schaal: je ziet het dier langzaam achteruit gaan, maar er zijn ook goede dagen. Ik hoor regelmatig mensen die – nadat ze hun huisdier hebben laten inslapen – achteraf zeggen “dat had ik eigenlijk eerder moeten doen”.
Ik ervaarde kwaliteit van leven als een glijdende schaal
Ik denk dat dierenartsen een objectieve welzijns-assessment-tool kunnen gebruiken om samen met de eigenaar te kijken of behandeling in het belang van het dier is en om dit ook inzichtelijk te maken. Ik denk dat er soms behandelingen worden uitgevoerd die vanuit dierwelzijnsoogpunt niet het beste voor het dier zijn.’