Foto: Guy Ackermans Maar na 47 jaar lieten zijn collega’s Taede Stoker niet zomaar gaan.
En dus staat hij daar wat onwennig te glunderen in een van de loodsen van Unifarm. En luistert proef-technisch specialist Taede Stoker naar het ‘Unifarm Mannenkoor’ dat op Land of Hope and Glory een gedragen ode brengt. Zijn vrouw Jannie naast zich. Zij zat ook in het complot. ‘Een totale verrassing’, zegt Soker. ‘Hier had ik totaal niet op gerekend.’
Geluk
Stoker is een van de vele WUR-medewerkers die in coronatijd afscheid nemen. En dan heeft hij nog het geluk dat-ie gewoon naar zijn werk op de campus kan. Er zijn er genoeg die hun laatste werkdag thuis doorbrengen. ‘Vreselijk toch’, zegt hoofd Unifarm Dolf Straatman. ‘Hij had zijn hele afscheidsreceptie al min of meer gepland. Maar door corona kan dat niet doorgaan. Zo iemand laat je toch niet zomaar gaan.’
Twee collega’s hadden een parasol bij mijn bureau geplaatst. Een badhanddoek over mijn stoel. Schitterend
‘Taede is een gevoelsmens’, zegt Straatman. ‘Dit vindt hij prachtig.’ En dat klopt. ‘De dag begon al prachtig’, zegt-ie, en hij pakt zijn telefoon erbij. ‘Kijk. Twee collega’s hadden een parasol bij mijn bureau geplaatst. Een badhanddoek over mijn stoel. Schitterend.’ De hele dag door kwamen collega’s langs met mooie woorden. En toen stond daar plots zijn vrouw, die hem zogenaamd kwam afhalen.
Geschiedenis
‘Het was 17 september 1973.’ De eerste werkdag van Taede Stoker bij WUR zit kennelijk in zijn geheugen gegrift. Vers van de Middelbare Tuinbouwschool kon hij op De Dreijen in de Botanische Tuin aan de slag. ‘Later werd dat Tropische Plantenteelt. Dat ging met Landbouwplantenteelt samen en werd Agronomie op Kortenoord. En toen de campus’. De WUR-geschiedenis is voor een groot deel ook zijn geschiedenis.
En die stopt dus vandaag. ‘Ik heb echt naar mijn pensioen uitgekeken’, geeft Stoker toe. ‘Ik ben altijd met plezier naar mijn werk gegaan hoor. Maar 47 jaar is genoeg.’ Als pts-er hield Stoker zich bezig met de opzet en het doormeten van proeven. ‘Meten is weten’ is zijn credo. Maar nu dus niet meer. Hij gaat lekker genieten van zijn vrije tijd. ‘We hebben een stacaravan. Ik heb mijn kleinkinderen. En ik ga lekker op stap om te fotograferen. Natuurfotografie is mijn hobby.’
Nee, Taede Stoker gaat zich niet vervelen. En dat echte feest, komt later nog. In september, als alles weer een beetje normaal is.
