Verdrinken in rekeningen … die je al betaald hebt

Tijdens Zhou’s bachelor Horticulture and Agribusiness in Delft woonde ze met twee huisgenoten in een studentenhuis in Delfgauw. ‘Op een dag kreeg ik een brief van de gemeente, met het verzoek om twee regionale belastingen te betalen. Dat was voor afval en afvalwaterreiniging en ging om meer dan 400 euro per jaar. Omdat hier niks over in ons contract stond, besloten we onze huisbaas te vragen of we moesten betalen of niet. Hij stelde ons gerust en zei dat hij het zou regelen. Wij waren opgelucht.’

Maar als het einde van het studiejaar—en het huurcontract—in zicht komt, stuurt de huisbaas een bericht: of de bewoners even wat rekeningen willen betalen. ‘Hij vroeg ons om geld over te maken voor regionale belastingen, diezelfde waarvan hij had gezegd dat hij ze zou betalen. Wij waren in de war, maar we waren ook erg druk met stages en afstuderen. En we vertrouwden onze huisbaas, dus we betaalden gewoon. Om er vanaf te zijn.’

Frisse start

Na het halen van haar bachelorsdiploma in Delft verhuist Zhou naar Wageningen, om te beginnen aan de master Health, Communication and Life Sciences. ‘Klaar voor een nieuwe start. Maar al snel begon ik allemaal brieven te ontvangen. Toen ik ze opende, zag ik dat het rekeningen waren, maar omdat ze in het Nederlands waren geschreven, snapte ik niet goed waarvoor ze waren. Dus vroeg ik mijn Nederlandse huisgenoten van Dijkgraaf om hulp.’

Zhou’s huisgenoten vertellen haar dat het gaat om rekeningen en betalingsherinneringen voor de regionale belastingen van haar studentenhuis in Delfgauw. ‘Ik kon mijn oren niet geloven: mijn huisgenoten van m’n oude huis en ik hadden die belastingen allang betaald aan onze huisbaas—diezelfde belastingen die wij bovendien niet eens zouden hoeven betalen! Maar de brieven bleven maar binnenstromen en na een tijdje werden ze steeds dreigender van toon. In elke brief stond: betaal snel, anders neemt het bedrag dat je moet betalen toe. En mijn huisbaas was niet te bereiken.’

Haar Dijkgraaf-huisgenoten raden Zhou aan om zo snel mogelijk te betalen. ‘Maar het voelt niet goed om tweemaal te betalen voor iets waarvoor we eigenlijk niet eens zouden hoeven betalen.’ Dus belt Zhou het nummer dat op de brieven staat. ‘Om terug te vechten.’

Sorry, not sorry

Degene die de telefoon beantwoordt, vertelt Zhou dat hij niet verantwoordelijk is en verbindt haar door naar iemand anders. Die haar weer doorverbindt naar iemand anders, die… enzovoort. ‘Nadat ik een uur lang van het kastje naar de muur werd gestuurd, kreeg ik eindelijk iemand aan de lijn die zei dat hij me zou helpen. Maar toen ik hem de documenten en het betalingsbewijs opstuurde, zei hij opeens dat hij niks voor me kon doen en dat ik maar gewoon moest betalen.’

Ondertussen is Zhou net begonnen bij WUR’s studentenraad. ‘We maakten lange dagen waarin je veel informatie te verwerken krijgt. Maar als ik thuiskwam na een lange drukke dag, kon ik niet ontspannen, omdat ik zat te stressen om dit hele belastinggebeuren op te lossen. Elke brief die ik kreeg, nam het bedrag dat we moesten betalen toe. Mijn huisgenoten van Delfgauw vonden het niet eerlijk en wilden ook terugvechten. Maar ik stond als eerste huurder op het contract, dus ik kreeg alle bedreigende brieven en ik was degene die terug moest vechten. Dat wilde ik ook wel, maar de gemeente Delfgauw kon me niet helpen. Ik voelde me zo hulpeloos en alleen.’

Help

In november 2019 worden de brieven nog dreigender van toon. ‘Ze openden met “dwangbevel in de naam van de Koning” en in de brieven stond dat als ik niet binnen twee dagen zou betalen, ze het recht hadden om mijn salaris te vorderen en mijn spullen in beslag te nemen.’ Uitgeput en depressief van wat voelt als een gevecht waar ze tegen haar wil in is gezogen, vraagt Zhou HousingDesk Wageningen om hulp. ‘Ik legde alles uit en liet alle brieven zien. Samen hebben we nog een keer geprobeerd om mijn huisbaas te bellen, maar hij was onbereikbaar en reageerde ook niet op de voicemail. Uiteindelijk heb ik samen met HousingDesk besloten dat het nu het beste was om te betalen, omdat het al veel te ver geëscaleerd was om het nog op een andere manier op te lossen. Maar ze luisterden naar me en probeerden me te helpen. Daardoor voelde ik me zo veel beter.’

Op 9 december maakt Zhou het geld over naar het incassobureau. Haar huisgenoten uit Delfgauw betalen mee. ‘Uiteindelijk heb ik twee keer voor een rekening betaald die wij niet hadden hoeven betalen. Ik heb geleerd dat je niet zomaar elke rekening die je huisbaas je stuurt, moet betalen. En als je iets slechts overkomt, dat je dan gelijk actie moet ondernemen. Als je het niet in je eentje kan oplossen, vraag om hulp. Onderneem zelf actie, want als je wacht, wordt het alleen maar erger.’