Het is juli, periode zes is bijna voorbij en steeds meer landen ‘gaan op geel’. Veel mensen zijn vakantieplannen aan het maken. Ik ook, en daardoor moest ik denken aan een moment tijdens mijn stage vorig jaar, toen ik mee mocht naar een boer om vegetatieopnames van zijn grasland te maken. We waren met zijn drieën die dag: de weidevogelman, de plantjesman en ik, de stagiair.
Het was een flinke rit naar die boerderij, maar we hadden allemaal al weken thuis moeten werken dus het was fijn om weer eens iemand te spreken. Hele levensverhalen werden uitgewisseld. Zo kwamen we er bijvoorbeeld achter dat de plantjesman en ik in 2016 een paar weken tegelijkertijd in dezelfde regio in Madagaskar hadden gezeten. Wat een toeval!
Na ruim twee uur rijden, draaiden we het erf op. Onderweg was ons een verkeersbord ‘Welkom in Groningen’ opgevallen en daardoor waren we even vergeten dat deze boerderij nog net in Drenthe lag. ‘Zo, een hele tijd geleden dat ik in Groningen ben geweest’, was het eerste wat de plantjesman zei. ‘Drenthe’, verbeterde de boer. ‘Je bent in Drenthe, niet in Groningen.’
Arnemuiden, Borculo of Monnickendam…ik weet er niets van, ik ben er nooit geweest
Ik heb soepelere kennismakingen meegemaakt, maar goed, we kwamen voor dat gras. De boer beende door zijn weilanden en wij renden er met z’n drieën achteraan. Ik weet niet meer wat de aanleiding was, maar op een gegeven moment zei ik iets tegen de plantjesman over onze reizen naar Madagaskar. De boer hoorde het en draaide zich resoluut om: ‘Jullie lopen hier te praten over verre reizen en ondertussen weten jullie niet eens in welke provincie jullie zijn!’
Dan mijn Franse buurman. Hij is hier nu een paar maanden, voor een uitwisseling. Met zijn Franse vrienden bezoekt hij ieder weekend weer een andere Nederlandse plaats, of twee, of drie. En als hij dan vertelt dat hij naar Arnemuiden, Borculo of Monnickendam is geweest, moet ik iedere keer weer bekennen: nee, ik weet er niets van, ik ben er nooit geweest. Ondertussen ben ik mijn tas alweer aan het pakken om naar het buitenland te gaan en schaam ik me wel een beetje. Want die boer had een punt: hoe goed ken ik mijn eigen land nou eigenlijk?
Vincent Oostvogels (25) zit in het eerste jaar van zijn promotieonderzoek naar biodiversiteitsherstel in de melkveehouderij. Hij droomt ervan om op een dag zelf een paar koeien te kunnen houden.
