Tekst: Coretta Jongeling | Foto: Guy Ackermans Het studentenbloed kruipt na ruim een jaar lockdowns en samenscholingsverboden soms toch waar het niet gaan kan. Bijna elk weekend trotseren studenten de avondklok en feesten en dansen ze tot in de vroege uurtjes. ‘Samenkomen met z’n tienen is heel normaal tegenwoordig.’
Alle namen in dit artikel zijn om begrijpelijke redenen veranderd.
‘Het veranderde allemaal heel geleidelijk. De eerste maanden hield iedereen zich echt goed aan de regels,’ benadrukt Lucia, die afgelopen jaar afstudeerde. ‘Op een bepaald moment, ik denk rondom Oud en Nieuw, waren er wel steeds vaker samenkomsten met wat meer mensen. Iemand nodigt wat vrienden uit, de muziek gaat aan en voor je het weet is het een dansfeestje. Niet zoals de studentenfeesten van vroeger, met de overvolle huiskamers, het is veel intiemer. Er zijn misschien twintig, hooguit dertig mensen. Maar dat soort kleine feestjes zijn nu wel echt een gewoonte geworden. Het is algemeen bekend dat er bijna elke week gefeest wordt.’
De uitkomst van een poll op de social media van Resource bevestigt dit. Van de ruim 200 respondenten zegt 58 procent dat er elke week ergens in Wageningen gefeest wordt. Masterstudent Jonathan houdt zich in het weekend nauwelijks meer aan de avondklok.
Mijn morele kompas wijst soms twee kanten op
‘Ik heb tegenwoordig meer logeerpartijtjes dan tijdens mijn middelbare schooltijd. Veel internationale studenten handelen de situatie slecht op het moment. Er is veel eenzaamheid. Je bent ver van huis, er is een lange lockdown… ik heb mijn familie al anderhalf jaar niet gezien omdat ik niet naar huis kan reizen. Al mijn lessen zijn online. Als ik me aan alle regels hou, zie ik niemand.’ Jonathan houdt het bij kleine bijeenkomsten. ‘Alleen al het idee van een groot feest maakt me nerveus. Maar ik denk dat er in vrijwel elk studentenhuis feestjes zijn.’
Frustrerend
Begrijpelijk, zeggen veel studenten die op onze poll reageren. Maar ook onverantwoordelijk en frustrerend. Masterstudente Mila: ‘Het lijkt alsof veel studenten zich niks meer aantrekken van social distancing. Bij mijn complex zijn vaak feesten, soms wel met vijftig mensen. Ik snap de behoefte wel, de situatie duurt al lang en ik ben het ook zat. Maar het maakt mij erg boos. Ik ben depressief, ik mis mijn familie enorm en door dit gedrag duurt het alleen maar langer.’
Voelen de feestgangers zich niet schuldig? Felix (‘ik ga wel naar bovengemiddeld veel feesten’): ‘Ja, soms wel. Het is hypocriet. Ik keur onverantwoordelijk gedrag van andere mensen af, bijvoorbeeld als ze geen mondkapje dragen of overdreven kritisch zijn over vaccinaties. Maar zelf ga ik naar potentiële superspreader events. Mijn morele kompas wijst soms twee kanten op.’ Studente Elena voelt zich er niet slecht over. ‘Ik heb niet het idee dat deze feesten bijdragen aan de verspreiding van corona in Wageningen. Ik zie in de statistieken niet dat de coronacijfers omhoog zijn gegaan na januari, toen er meer feesten begonnen te komen.
Ik mis mijn familie enorm en door dit gedrag duurt het alleen maar langer
Ik ken niemand die ziek is geworden na een feest. Ik denk dat het vooral dezelfde mensen zijn die samenkomen. De bubbel is vrij klein.’ Ook Lucia denkt dat haar gedrag weinig gevolgen heeft. ‘De rest van de week zit ik thuis en ga hooguit één keer boodschappen doen. Ik zie geen mensen uit risicogroepen. Maar nu ik dit zeg, realiseer ik me dat dit waarschijnlijk een illusie is, en dat ik probeer mijn onverantwoordelijke daden te rechtvaardigen voor mezelf.’
Geen robots
‘Ik vind het belangrijk om te zeggen dat een feest méér is dan dronken worden en een beetje flirten,’ zegt Felix. ’Het lijkt oppervlakkig op het eerste gezicht, maar samenkomen met anderen is een wezenlijk onderdeel van mens-zijn, vind ik. Het leven vieren, in een sociale omgeving waar je helemaal jezelf kan zijn. Veel studenten hebben dit altijd gedaan, elke week. En nu opeens mag dat niet meer. Denken ze bij de regering daadwerkelijk dat mensen dit meer dan een jaar volhouden? Mensen zijn geen robots, die je kan programmeren met een nieuwe wet en die hun gedrag dan zonder morren aanpassen.’
Elena is het daarmee eens. ‘Ik miste de feestjes enorm en niet om het bier. Als ik een paar uur goed heb staan dansen in het weekend, met fijne mensen om me heen, is mijn batterij weer opgeladen voor de week. Ik weet natuurlijk niet hoe dat voor andere mensen is, maar ik denk dat iedereen een uitlaatklep nodig heeft.’
