Foto: Sven Menschel Tekst: Angelo Braam
De dagen zijn donker, temperaturen onguur en de kerstvakantie lijkt alweer tijden geleden. Het zijn die typische dagen die altijd aanbreken in de laatste weken van januari. Mijn energie verdwijnt, ik blijf het liefst thuis en mijn motivatie die anders zo hoog is, lijkt niet mee te zijn gekomen naar 2019. Ja, ik heb een winterdip. Vrijwel elk jaar in januari steekt die even de kop op.
Herinneringen aan de zomer en aan reizen spoken veel door mijn hoofd dezer dagen. Het duurt immers nog een paar maanden voordat de warme en vooral lange, lichte dagen ons weer komen begroeten. Maar ja, na jaren van winterdips ben ik wel wat gewend. De dip is deze keer dan ook wat minder diep dan eerdere jaren. En als ik mezelf vergelijk met internationale studenten die voor het eerst een ‘echte winter’ meemaken, valt mijn dip zelfs te verwaarlozen.
Negatieve sleur
Er zijn gelukkig altijd kleine dingetjes in het Wageningse leven die je weer een boost kunnen geven. De Erasmus-exchange bijvoorbeeld, die op het moment onder studiegenoten topic van de dag is, vanwege de naderende 1-februarideadline. Gedachten aan een nieuw avontuur met tal van nieuwe uitdagingen in – niet onbelangrijk – een warmer klimaat, laten de ijzige wintergevoelens snel smelten. Ik laat mijn oog vallen op uitwisselingsplekken in Jeruzalem en Istanbul – steden in een regio waaraan ik warme herinneringen heb. Ineens wordt de negatieve sleur van januari verdrongen door hevige reiskriebels – ik wil nu meteen weg!
Gedachten aan een nieuw avontuur laten de ijzige wintergevoelens snel smelten
Uiteraard moet ik nog even geduld hebben. Als ik überhaupt wordt toegelaten. Maar het is fijn om iets te hebben om naartoe te leven. Dat motiveert me om mijn taken voor de winter te volbrengen. En doet me tegelijk beseffen dat ik erg gehecht ben aan het leven in Wageningen en de mensen om mij heen. De komende koude weken kan ik daar weer iets meer van genieten, dankzij een warm vooruitzicht.