Foto: Guy Ackermans Keerpunten: soms herken je ze meteen, soms pas achteraf. In deze serie vertellen WUR’ers over een bepalend moment dat ze altijd zal bijblijven. Dit keer vertelt Jeroen de Keijzer over het moment waarop hij koos terug te keren naar Wageningen.
‘Sommige mensen hebben een uitgebreid carrièreplan, maar zo ben ik nooit geweest. Ik doe alles stap voor stap. Zodoende kwam ik vorig jaar voor een moeilijke keuze te staan. Ik werkte als post-doc plantencelbiologie in Engeland. Toen mijn tweejarig contract afliep, bood mijn baas me een verlenging aan van drie jaar. Het was een zware keuze waarbij allerlei factoren meespeelden. Toch moest de optelsom ervan leiden tot een binaire uitslag: de baan aannemen of afslaan. In Engeland blijven, of terug naar Nederland. In Engeland had ik leuke collega’s, een sociaal netwerk en een vertrouwde omgeving. En het instituut waar ik werkte, is een van de beste laboratoria voor plantenwetenschappen. De ideale plek om mijn carrière voort te zetten. Een ander aanbod had ik niet.
Aan de andere kant was mijn onderzoek daar niet zo succesvol. In het eerste halfjaar mislukten de experimenten waardoor ik aan mijn eigen capaciteiten twijfelde. Later bleek dat de experimenten waarop mijn onderzoek gebaseerd was niet klopten. Ik begon met een 2-0 achterstand. Wie weet welke problemen ik nog tegen zou komen als ik zou blijven? Bovendien woonde mijn vriendin in Nederland en had ik nog een appartement in Wageningen. Hoewel mijn vriendin en ik elkaar regelmatig zagen, eiste de afstand zijn tol. Het werd steeds moeilijker om die langeafstandsrelatie vol te houden. Na twee jaar in Engeland zou ik onze relatie omschrijven als ‘moeizaam’. Ik hakte de knoop door en ging terug naar Nederland om aan mijn relatie te werken. Zonder baan en zonder zekerheid.
Helaas liep mijn relatie kort daarna stuk. Ik had ook nog steeds geen nieuwe baan en voelde me uitgeblust. Toen baalde ik wel van mijn keuze om Engeland te verlaten. Maar echt spijt heb ik nooit gehad. Ondertussen werk ik als universitair docent celbiologie bij WUR, waarvoor ik zelfs nog een keer een baan heb afgeslagen. Blijkbaar loont het om af en toe in onzekerheid af te wachten en niet direct voor de eerste optie te kiezen.’