Aan het einde van een middag krijg ik een telefoontje van een vrouw die op zakelijke toon vertelt dat haar zoon onverwacht is overleden. Hij huurde een kamer via Idealis in Wageningen. De sleutels van de kamer heeft ze niet en daarom vraagt ze mij of we kunnen afspreken om er samen heen te gaan. We maken een afspraak voor de volgende dag en als we hebben opgehangen, kijk ik een tijdje aangeslagen voor me uit. Ik moet het even laten landen: er is iets vreselijks gebeurd en we spraken erover alsof het aan de orde van de dag is. De rest van de dag denk ik vaak terug aan het gesprek en ik zie erg op tegen de afspraak.
De volgende dag ontmoet ik de moeder en haar dochter, de zus van de overleden jongen, is er ook bij. De moeder glimlacht vriendelijk en stelt voor naar de kamer te gaan.
De kamer ziet eruit alsof de jongen elk moment binnen kan komen
Met lood in mijn schoenen ga ik hen voor naar de lift en als we vervolgens voor de deur staan, pak ik met trillende handen de sleutels en open de deur. In de kamer staan meerdere foto’s van familieleden op het bureau; er liggen wat kledingstukken op de grond en het dekbed is half opengeslagen. De kamer ziet er bewoond uit, alsof de jongen elk moment binnen kan komen. Ik kijk naar de moeder en dochter en ik zie hoe de aanblik van deze kamer ze aangrijpt. Ze beginnen te huilen.
Van binnen huil ik mee. Het is hartverscheurend maar desondanks moet ik professioneel blijven. Ik vraag of ze even samen, zonder mij, in de kamer willen zijn. Snikkend zegt de moeder dat ze het fijn vind als ik er bij blijf en dat doe ik. Later hebben we nog een fijn gesprek over de jongen. Ik wens haar sterkte voor de zware tijd die komen gaat.