Foto Guy Ackermans Meestal is mijn hoofd druk met taken en projecten die ik niet moet vergeten en met gesprekken die ik moet gaan voeren. Maar voor deze keer is mijn takenlijstje achtergrondruis, want ik bevind mij op het terras van mijn geboortehuis en denk aan de honderd verschillende manieren waarop het zonlicht door de ruimte gefilterd wordt. Het licht beweegt over de huizen en legt een glinsterende sluier over de mangobomen. Het druppelt door de bladeren van de avocadoboom en laat de nerven van de groene bladeren goudglanzend oplichten; het valt door het bladerdek van de jambolanbomen en laat zo een bladmotief achter op het terras dat weer vervaagt als een lichte bries door de takken waait.
Ik bevind mij in een uithoek van een grote stad in het zuiden van India en het is voor het eerst sinds de start van mijn master dat ik weer terug ben. Ik houd van Wageningen, maar de grijze decembermaand maakte het iets makkelijker om de stad gedag te zeggen. Ik betrapte mezelf er de afgelopen weken meer dan eens op dat ik ‘thuis in Wageningen’ zei. Het is ongelooflijk dat ik twee plaatsen als thuis heb, maar soms voelt het als een verdeeld leven. Een hart dat op twee plaatsen rondfladdert. Mijn terugkeer naar India is als het aantrekken van een oude jas: hij past nog steeds, maar hij zit anders.
Ik houd van Wageningen, maar de grijze decembermaand maakte het iets makkelijker om de stad gedag te zeggen
Vroeger vond ik dit een rustig plekje, maar nu ik weet hoe rustig Wageningen is, besef ik dat niet iedereen dat zo zal zien. Op dit moment hoor ik het gegons en getoeter van het verkeer. De azaan – de gebedsoproep van de moslims – klinkt en zo meteen zal de tempel verderop getrommel en klokken laten horen voor het middaggebed. Je hoort altijd mensen praten, lachen en ruzie maken. Snijdervogels hupsen door de dichte begroeiing op zoek naar bladeren om een nest van te bouwen. Af en toe zingt een zwarte wouw in de lucht en parkietjes krijsen in de boom van de buren. De wind draait het wasgoed aan de lijn speels rond en draagt de verleidelijke geuren uit de keukens van buren met zich mee.
Ik heb mezelf herhaaldelijk afgevraagd (vooral bij het studeren voor tentamens): ‘Waarom heb ik mijn leven op zijn kop gezet?’ Het is hierom. Hier, waar de natuur en ons leven samensmelten tot een groot, rommelig en wonderbaarlijk geheel. Terwijl ik mij voeg bij de mensen die oneindig in verwondering naar bomen staren hoop ik dat ik genoeg geleerd heb om anderen aan te moedigen met mij mee te kijken.
Ananya Doraswamy is masterstudent Communication, Health and Life Sciences uit India. Ze houdt van rustige dagen met veel tijd om naar de wolken te kijken en bomen te bewonderen. Ze geniet van drukke, multiculturele keukens waar veel te eten is en waar de verhalen voor het oprapen liggen.
