Ik loop voorzichtig over het pad naar huis, de met regen doordrenkte bladeren onder mijn voeten plat drukkend. De zon is al een tijdje onder en het pad is omgeven door duisternis. Zoals in veel winternachten in Wageningen, is er buiten niet veel te beleven, maar het schijnsel van warm licht in de huizen waar ik langsloop, doet vermoeden dat er binnen wel sociale activiteit is. Mensen die in hun woonkamer samen het menu voor het avondeten bespreken of gezellig naar een film kijken. Ik steek mijn handen wat dieper in mijn zakken en vertraag mijn pas terwijl ik kijk hoe het licht de pikdonkere nacht in schijnt.
Uit sommige huizen schijnt de zachte gloed van een olielamp; uit andere de fonkelende glittering van kerstlampjes. Het lijkt alsof alleen in de winter de essentiële warmte van de lampen tot zijn recht komt; de rituelen die we hebben rondom licht, om de somberheid op afstand te houden.
Half november vierden we het Hindoestaanse lichtfeest, Diwali. In elk huis staan dan kleine olielampjes van klei. We vieren de overwinning van het goede op het kwade, van het licht op de duisternis. Niet lang na Diwali vertelde iemand me over Sint Maarten, een feest waarbij groepen kinderen zingend en zwaaiend met zelfgemaakte lampions door de buurt trekken. Kleine boodschappers van licht die de buurtbewoners opvrolijken.
Licht is de taal die we allemaal lijken te begrijpen
Tijdens het avondeten steekt mijn huisgenoot de kaarsen op tafel aan, een traditie die ze heeft overgenomen van een vorige huisgenoot. Thuis in India steekt mijn religieuze buurvrouw altijd een kleine olielamp aan die ze op een altaar heeft staan. En de laatste keer dat ik het huis van mijn zus in Engeland verliet, stak ze een lamp aan om mijn reis veilig te stellen. Onlangs moest een huisgenoot nachtdienst draaien en lieten we kerstlichtjes branden in de woonkamer zodat hij niet zou terugkeren in een donker huis.
Iedereen die ik hierboven noem, heeft een andere nationaliteit, is op een heel andere manier of in een heel ander deel van de wereld opgegroeid, met verschillende geloofsovertuigingen en uiteenlopende toekomstperspectieven. Toch is licht de taal die we allemaal lijken te begrijpen. Die ons verbindt. In de internationale bubbel die Wageningen is, en waarin we vaak de verschillen in elkaars cultuur onderzoeken, is het fijn dit voorbeeld te vinden van iets wat we allemaal weten, namelijk dat we ondanks alle verschillen in wezen allemaal hetzelfde zijn. Aangetrokken tot licht en vreugde.
Ananya Doraswamy is masterstudent Communication, Health and Life Sciences uit India. Ze houdt van rustige dagen met veel tijd om naar de wolken te kijken en bomen te bewonderen. Ze geniet van drukke, multiculturele keukens waar veel te eten is en waar de verhalen voor het oprapen liggen.
