Een remedie voor donkere tijden: bardienst draaien bij een queerfeestje in Wageningen. Nog nooit eerder gedaan. Ik ben van plan binnenkort deze stad te verlaten en wil iets nieuws proberen voordat het te laat is. Vanachter de bar swingen we mee met ABBA en ik ben blij dat ik me hier nuttig kan maken. Na afloop van het feestje (3 uur ’s nachts) leunt een vriendin over de bar, of ik een lege wijnfles heb. Als ik vraag waarvoor, zegt ze: ‘Dan kan ik die vasthouden wanneer ik zo naar huis fiets. Tegen enge mannen, self defense’. Misschien kent Wageningen meer gevaren dan ik dacht.
Wanneer ik ergens bang voor ben, gaat dat meestal niet om fysiek gevaar. Evolutionair gezien merkwaardig, want ik voel me alsof ik achterna word gezeten door een tijger, terwijl de tijger in kwestie het feit is dat een stageplek vinden flink moeilijker blijkt dan gedacht. Hoe ga je om met de angst dat het je niet gaat lukken om een toekomst voor jezelf te creëren – dat je voor eeuwig gedoemd bent in een studentenhol in Wageningen te wonen en dat je daar nooit uitkomt?
Hoe ga je om met de angst dat het je niet gaat lukken om een toekomst voor jezelf te creëren – dat je voor eeuwig gedoemd bent in een studentenhol in Wageningen te wonen?
Om de tijger te ontvluchten maak ik een lange wandeling. Ik kom net terug van een sollicitatiegesprek voor een droomstage – afgewezen. Het is bijna vier uur ’s middags en de zon is al op de horizon gezakt. Twintig minuten later loop ik in het donker, regent het, en heeft het pad waarop ik loop geen verlichting. Met mijn dikke regenafstotende winterjas en wrevelige humeur, voel ik me beschermd genoeg om elk gevaar dat ik hier op dit pad zou kunnen tegenkomen, op te eten. Kom dan!
Doorweekt en met modderige schoenen thuisgekomen, tref ik mijn vriendin als een zielig hoopje ellende op de bank aan. Er is iets mis met haar evenwichtsgevoel, het balansorgaan in haar oor is verstoord en nu kan haar lichaam tijdelijk boven en onder niet meer van elkaar onderscheiden. We vinden een remedie: we moeten haar balans kalibreren, zoals we vroeger op school het smartboard van de docent moesten kalibreren (tik met de smartboard-pen de vier hoeken van het bord aan, dan het midden, zodat de computer weet waar de pen zich op het bord bevindt). Voorzichtig je hoofd naar achter draaien en dan opzij, dan snel gaan liggen. Positioneer jezelf in de x-, y- en z-assen en ik houd jouw hand vast net zo lang tot het duizelen stopt.
Wijnflessen, wandelingen, het in contact komen met je lichaam en dierbaren helpen, blijken goede remedies tegen stress. Ik begin me te voelen alsof ik de tijger achternazit in plaats van andersom. En als ik lang genoeg mijn stage-angst onder ogen zie, begint die steeds kleiner te worden. So what, misschien krijg ik geen droomstage, er zijn zat andere opties. En zo wordt de tijger langzaam een konijn. En dan een mug. En dan … pats … daar, ik heb hem platgeslagen tegen de muur. Hebbes.
Ilja Bouwknegt is masterstudent Forest and Nature Conservation. Ze is geïnteresseerd in mens-natuurrelaties en probeert het liefst alle hobby’s ten minste één keer uit. Op dit moment zijn keramieken en Japanse literatuur aan de beurt, maar schrijven blijft favoriet.
