Ingrediënten: lupine, kikkererwt, gemoute gerst, cichorei, natuurlijk aroma, zwarte bes, cafeïne, voedingszuur. Pas na mijn eerste slok pak ik verbaasd de verpakking erbij. Die heeft een aantrekkelijk lettertype en ik was op zoek geweest naar iets nieuws. Maar misschien was ik even afgeleid geraakt in de winkel; nu pas zie ik in koeienletters KOFFIE ZONDER KOFFIE staan. Ik krijg sterk de indruk dat dit geen koffie is van koffiebonen. En na kort googelen klopt ook mijn tweede vermoeden: dit is een Wagenings product. Er heeft geen ontbossing plaatsgevonden voor de niet-koffieplanten van de nepkoffie. Het smaakt ook niet naar koffie, net zo min als mijn havermelk niet naar koeienmelk smaakt.
Het voelt een beetje als een straf die ik mezelf vrijwillig opleg. Nepkoffie met nepmelk, vanavond spaghetti bolognese met nepgehakt. De toekomst wordt gemaakt in Wageningen: in plaats van iets nieuws te verzinnen, wordt alles wat we al kennen vervangen door een vage imitatie die filosofische vraagstukken oplevert zoals: hoeveel kan je aan een product veranderen voordat het iets anders is? En: wat is koffie? En: hoe echt ben ik zelf nog?
Natuurlijk overdrijf ik, maar terwijl een klein percentage klimaatbewuste Nederlanders een sober monnikenleven leidt op water, imitatieproducten en multivitamines, bekommert het overgrote deel van de Nederlanders zich totaal niet om groene bedoelingen. Die verwennen zichzelf met een midweek naar Bali om daar – sorry – lekker authentieke kipsaté te eten en om zich dichtbij de natuur te voelen. Dus waar doe ik het dan allemaal voor?
Kan ik iets goeds doen zonder daar iets goeds voor terug te verwachten?
Als groene Wageninger loop ik liever het Pieterpad voor een lange reis in de natuur. Afgelopen weekend met mijn zusje: 17 kilometer loofbossen op oude landgoederen en daarna een stuk dwars door het boerenland. Wanneer we langs een weiland met in het midden één boom lopen, merkt mijn zusje op dat zo’n boom de waterspiegel van een heel weiland kan beïnvloeden. Deze oude, diepgewortelde eik is een vrijgevige oase in een groene woestijn.
Ik kijk naar de grote eik en krijg langzaam het gevoel dat ik iets van deze boom kan leren. Om tegenwind het hoofd te bieden en er gewoon te staan, want wat anders? Kan ik iets goeds doen zonder daar iets goeds voor terug te verwachten? Ik voel een bijna religieuze inspiratie. Ik blijf standvastig in mijn geloof in het goede van groene bedoelingen, zelfs wanneer zoveel anderen niet overtuigd zijn. Al kan ik mijn geloof nog niet verkondigen, omdat ik zelf ook af en toe een natuurzondaar ben. Want dankjewel, Wageningse uitvinders, ik maak dit doosje KOFFIE ZONDER KOFFIE op en dan is het genoeg geweest. Ik haal nog te veel vreugde uit de smaak van een kop echte koffie. Maar ik zal het met havermelk drinken, deal?
Ilja Bouwknegt is masterstudent Forest and Nature Conservation. Ze is geïnteresseerd in mens-natuurrelaties en probeert het liefst alle hobby’s ten minste één keer uit. Op dit moment zijn keramieken en Japanse literatuur aan de beurt, maar schrijven blijft favoriet.
