Het weer vandaag is een lesje balans houden: de lucht is fris, met net genoeg zonneschijn om lekker buiten te kunnen zijn. Ik draai mijn gezicht naar de zon om zoveel mogelijk zonnestralen op te vangen. Een kip van de buren is onze tuin binnengewandeld en scharrelt tevreden in het gras rond mijn voeten, terwijl ze zachte, kakelende geluiden maakt.
Af en toe waait er een licht herfstbriesje door de tuin en door de bladeren. Het lijkt ons allemaal te willen louteren. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem in de hoop dat ik daarmee het geheim tot vrede naar binnen zuig.
Zo probeer ik mijn hoofd even rust te geven midden op een drukke dag. Ik wou dat die een uitknop had. De laatste tijd voelt het alsof alles waar ik naar kijk, mijn to-dolijst langer en langer maakt: een spinnenweb in de deuropening herinnert me eraan dat we een nieuw schoonmaakrooster moeten maken; de stapel post op de salontafel spoort me aan om een kaart te maken voor de verjaardag van mijn neefje; een blik op de datum bezorgt me een ijzig gevoel van angst, want ik kan absoluut geen deadline meer missen voordat ik terug naar huis vlieg.
Ik vraag me af of de kip ook een to-dolijst had opgesteld en zelf schrok van hoe lang die was
Ik probeer uit de keuken te blijven omdat daar een lawine aan klusjes wacht: de theemokken moeten afgewassen, er moeten boodschappen worden gedaan en de lunch moet worden klaargemaakt. En tegelijkertijd speelt in mijn achterhoofd altijd de gedachte aan mijn studie. Aan het essay dat ik af moet hebben, aan de voorbereidingen voor het overleg met mijn scriptiecoördinator en het alvast inlezen voor die binnenkort opdoemende cursus statistiek.
Een plotseling gekraak en geflapper doorbreekt mijn negatieve en angstige gedachtenspiraal. De kip is ergens van geschrokken. Ik weet precies hoe ze zich voelt, ik voelde me precies zo toen ik vanochtend mijn takenlijst voor die dag had gemaakt. Ik tuur in het gras en vraag me af of de kip ook een to-dolijst had opgesteld en was geschrokken van hoe lang die was.
En sociale activiteiten, is daar nog tijd voor? Boswandelingen, thee met vrienden, pubquizzen? Want als ik eerlijk ben, zijn dat de dingen die ik me later met plezier zal herinneren. Zucht. Kan ik meer dan 24 uur per dag krijgen? Waarom heb ik – en heel veel anderen ook – het gevoel dat ik constant achterloop? Ik heb geen antwoord. Misschien de kip wel, zij zit inmiddels heel tevreden om zich heen kijkend in een kuiltje in het gras.
Ananya Doraswamy is masterstudent Communication, Health and Life Sciences uit India. Ze houdt van rustige dagen met veel tijd om naar de wolken te kijken en bomen te bewonderen. Ze geniet van drukke, multiculturele keukens waar veel te eten is en waar de verhalen voor het oprapen liggen.
