Voordat ik naar Wageningen kwam, had ik al zo lang gewerkt, dat onderwijs volgen en in een collegezaal zitten als nieuw aanvoelden. Ik richtte mijn plekje in, probeerde eruit te zien alsof ik hier thuishoor en was intussen blij met de grote ramen die veel zonlicht naar binnen zouden kunnen laten … en was vervolgens verbijsterd toen de automatische jaloezieën bij de eerste aanraking van de zon op het glas naar beneden gingen. In stilte vloekte ik hartgrondig.
Periode 1 en 2 waren net wervelwinden. Alles ging heel snel en was heel verwarrend en ik kan me niet herinneren dat ik tijd had om te pauzeren. Wat ook niet hielp was dat mijn innerlijke criticus gigantische opspeelde. Ik had een lange weg afgelegd om dit diploma te kunnen halen; ik moest natuurlijk wel uitblinken. Het voelde alsof goede cijfers halen de beslissing zouden rechtvaardigen om mijn leven op zijn kop te zetten, iedereen van wie ik houd achter te laten en om de zon op te geven. En natuurlijk de grote financiële investering die ik gedaan had om hier te kunnen zijn. Ik ging zwaar gebukt onder het enorme gewicht van mijn eigen verwachtingen.
Ondanks alle druk die ik op mezelf legde, presteerde ik op academisch gebied slechter dan ooit. Ik begreep er niets van: ik volgde alle colleges, maar scoorde laag bij tentamens. Dat moest wel aan mij liggen; ik werkte niet hard genoeg. Dus ik kroop tegen de verwarming aan en dwong mijn hersenen om harder te werken.
Ondanks alle druk die ik op mezelf legde, presteerde ik op academisch gebied slechter dan ooit
Dit geeft misschien een troosteloos beeld van mijn eerste maanden hier, maar afgezien van het moeizame studeren en de tentamens, had ik de tijd van mijn leven. Ik heb interessante colleges gevolgd, prachtige onverwachte gesprekken gevoerd met mensen uit heel Europa, nieuw eten geprobeerd en de namen van bomen en vogels in de omgeving van Wageningen geleerd. Er was een hele nieuwe wereld om te ontdekken!
Gelukkig gaven deze fijne ervaringen mijn innerlijke criticus een pauze en zetten ze de dingen in een ander perspectief. Ik had altijd de neiging om mezelf snel als een mislukkeling te zien en iedereen die het Indiase onderwijs heeft genoten, zal dat herkennen. Maar ik realiseerde me dat ik de enige ben die oordeelt. Ik krijg vaak de vraag hoe het is om in twee verschillende culturen te leven en het antwoord is onmogelijk samen te vatten in de beperkte ruimte van deze column, maar het meest waardevolle inzicht is dat er hier ruimte is om te struikelen en dan zonder schaamte weer op te staan. En daardoor kan ik met plezier leren.
Ananya Doraswamy is masterstudent Communication, Health and Life Sciences uit India. Ze houdt van rustige dagen met veel tijd om naar de wolken te kijken en bomen te bewonderen. Ze geniet van drukke, multiculturele keukens waar veel te eten is en waar de verhalen voor het oprapen liggen.
