Het is vlak voor etenstijd in mijn studentenhuis en iedereen is thuis. Rustige technobeats vormen de achtergrondmuziek van de geluiden van een gewone avond: gesprekken worden afgewisseld met het gekletter van bestek terwijl de tafel wordt gedekt. Intussen worden er al plannen gemaakt om na het eten een bordspel te gaan spelen. Ik hang boven het fornuis en iemand zet een raam open wanneer de geuren en warmte van de Indiase keuken ook de woonkamer vullen.
Ik roer in de pan met sambar zodat het niet aankoekt. Meestal koken we voor zes personen, maar ik spiek in de zachtjes borrelende rijstpan om te zien of er misschien een zevende portie in zit voor het geval er een buur langskomt. Ik moet glimlachen als ik me herinner dat mijn zus opmerkte dat dit huis lijkt op het King’s Cross treinstation – met een draaideur voor bezoekers. Ze heeft gelijk.
Voor een huisgenoot begint binnenkort een nieuw hoofdstuk in zijn leven. We zijn erg blij voor hem, maar het is gek om deze ruimte voor te stellen zonder de dagelijkse gesprekjes en ontmoetingen met hem. In het afgelopen jaar ben ik gewaarschuwd om niet te gehecht te raken aan huisgenoten, want ‘we leven als een familie, maar dat zijn we niet’.
In het afgelopen jaar ben ik gewaarschuwd om niet te gehecht te raken aan huisgenoten
Dat is niet helemaal waar, denk ik bij mezelf terwijl ik de pepers uit de sabzi vis (anders komen ze natuurlijk weer op Kevins bord terecht). Natuurlijk, we zijn in wezen vreemden die bij elkaar zijn gebracht door algoritmes, toevallige ontmoetingen en praktische beslissingen. Als onze tijd hier voorbij is, hoeven we geen contact te houden, misschien zo af en toe een berichtje. Maar toch brengt het delen van een huis een soort familiale intimiteit met zich mee.
Je kent de kleinste details van het leven van je huisgenoten: hoe ze hun koffie drinken, waarom ze olijven haten en ik zou waarschijnlijk hun fiets kunnen aanwijzen in een lange rij fietsen. We bouwen dat intieme contact op door te lachen om gênante jeugdherinneringen, het delen van de slechtste dagen en het beste nieuws, van favoriete recepten. Na verloop van tijd vallen er prettige stiltes, zijn er geïmproviseerde picknicks en verdwijnen kleine ergernissen. Huisgenoten worden onwrikbare blokken in je dagelijks leven.
Als we ons uiteindelijk rond de volle eettafel scharen, de vers geroosterde papadams doorgeven en de borden vullen, bedenk ik dat ik het niet anders zou willen. Terwijl nieuwe hoofdstukken zich ontvouwen, dansen we een voorzichtige dans van – net genoeg – loslaten en vasthouden.
Ananya Doraswamy is masterstudent Communication, Health and Life Sciences uit India. Ze houdt van rustige dagen met veel tijd om naar de wolken te kijken en bomen te bewonderen. Ze geniet van drukke, multiculturele keukens waar veel te eten is en waar de verhalen voor het oprapen liggen.
