Aan het begin van de week zat ik rustig de planning door te kijken van mijn Research Practice. Tot mijn schrik zag ik dat ik al op de helft was. Nog acht weken tot de deadline voor het artikel. Niet dat ik van die deadline schrok, maar wel van het feit dat het na die acht weken gedaan is met studeren.
Nog acht weken student voordat het burgerlijke leven aanbreekt. Het gevoel dat ik daaraan verbind, is onzekerheid. Ik heb nog geen baan en nog geen andere plek om te wonen op het moment dat Idealis me er als niet-student uit wil hebben. En al mijn vrienden verspreiden zich over Nederland en de wereld. Mijn leven lijkt stil te komen staan over acht weken.
Ik vrees een naderende sleur van dagdagelijkse saaiheden, wegtrekkende vrienden en werkstress
Of is dit juist het begin van het echte leven? Het bekende huisje, boompje, beestje. Carrière maken en erop uit! Eindelijk weg uit de collegebanken en aan de slag! Zelf ben ik nog niet overtuigd. Hoewel ik natuurlijk wel graag aan de slag wil en niet van plan ben om in september op de bank te gaan liggen, voelt het nog steeds als een donkere wolk die langzaam om me af komt drijven. Een naderende sleur van dagdagelijkse saaiheden, wegtrekkende vrienden en werkstress. Bovendien is het ook niet zo dat de burgerlijke mijlpalen zoals het kopen van een huis, kinderen krijgen of trouwen binnen handbereik liggen. De gemiddelde woningprijs in Nederland ligt op 418 duizend euro, kinderen grootbrengen is te duur en trouwen doet men alleen nog maar in films.
Soms vraag ik me af of deze wereld nog wel werkt voor ‘gewone mensen’; het hebben van een 9 tot 5 baan lijkt niet meer voldoende om die levensmijlpalen te betalen. En zo gewoon is het niet eens, leven in een rijk land als Nederland en studeren aan een universiteit. Ik wil niet klagen of zielig overkomen, maar het label ‘pechgeneratie’ past wel bij hoe ik me vaak voel, vooral door die donkere wolken die door mijn hoofd gaan. Maar goed, misschien is het over acht weken toch niet zo duister als ik vrees. De wereld blijft uiteindelijk gewoon doordraaien en dat betekent dat de zon ook weer opkomt.
Resource-studentredacteur Maurice Schoo (24) is tweedejaars masterstudent Development & Rural Innovation. Hij houdt van koken en als de tijd het toelaat schildert hij graag.
